Dinsdag 23 oktober 2018 - Het eerste exemplaar
Vorige donderdag kreeg ik een mailtje van Boekscout waarin stond dat mijn boekje onderweg was en gisteren lag het in de brievenbus.
Na twee dagen ziek (lichte bronchitis) wou ik me volop concentreren op het werk. Ik moest de achterstand inhalen en ik wou even aan niets anders denken dan aan het werk. Ik stapte voorbij de brievenbus, zag een envelop met Boekscout erop maar liet het liggen. Dat is voor straks, dacht ik, na het werk, het boekje is aangekomen dat is toch al iets. Na het werk, stapte ik snel naar huis en zag de envelop niet meer liggen. Dréke had die eruit gehaald natuurlijk. En inderdaad, toen ik thuis binnenstapte lag de envelop netjes op mijn bureau. Toch een schat hé: Dréke was niet thuis dus hij was speciaal terug naar boven gekomen om die envelop in veiligheid te brengen vooraleer hij een stapje in de buitenwereld ging zetten.
Ik opende de envelop niet. Dat zou ik doen eens Dréke terug thuis was. Ik belde hem: “Dag schat, ik ben thuis. Waar ben jij?”
“Dag Bieke, ik ben er ook bijna. Nog even brood kopen en dan zijn we samen.”
Dat even duurde veel te lang dus begon ik al maar de tafel te dekken en de Flow te doorbladeren tot ik eindelijk de deur hoorde opengaan.
“Joehoe Bieke, it’s me!”
Zo blij dat ik was toen ik hem een dikke zoen gaf.
“Ik heb lang gewacht op jou hoor schat, veel te lang, maar kom we zullen nu eten goed?”
Dat was natuurlijk dik in orde voor hem. Ik legde de envelop naast me op tafel.
“Awel, Bieke, doe je de envelop niet open?”
“Neen schat, na het eten, ik kijk er al naar, dat heb ik gedaan sinds ik thuis ben maar ik doe ze na het eten pas open. Ik zou niet willen dat er vettige vingers op komen hé.”
Toen we gedaan hadden, ruimde ik de tafel af, waste mijn handen en zette me terug neer.
“Awel Bieke, doe dat dan toch open, die envelop.”
Ik durfde niet en begon te babbelen om mijn zenuwen te kalmeren: “Die envelop is klein, zeg, volgens mij weegt die meer dan het boekje. Ik hoop dat het resultaat uitmuntend is, dat het boekje goed aanvoelt en dat het goed ruikt.”
“Als je de envelop niet open doet, dan zal je het nooit weten hé Bieke.”
Dréke begon zijn geduld te verliezen.
“Wacht, schat, zet je in de zetel, ik neem mijn theetje en een stukje chocolade, just in case.”
We gingen in de zetel zitten, met de envelop in mijn handen. Ik deed ze open, dat was toch al iets.
Ik voelde in de envelop, er zat een kaartje bij. Er stond op:
Beste Inge,
Hartelijk gefeliciteerd met dit mooie moment: het in handen houden van het eerste exemplaar van je boek. Wij willen je bedanken voor de prettige samenwerking en hopen dat je nog veel meer mooie ervaringen mag verzamelen in de trein. Met vriendelijke groet, Jorine en Anouk.
“Wow, lief hé, schat, dat kaartje. ’t Is waar, ik ben ook heel blij met de samenwerking maar ik zal nooit meer over de trein schrijven hoor, tijd voor andere verhaaltjes hé.” Ik vervolgde: “Ik heb een idee, schatteke, we doen allebei onze ogen dicht, ik tel tot drie en dan doen we onze ogen samen open, dan zien we het boekje samen.”
Dréke speelde het spelletje mee. Een, twee, drie en hup onze ogen waren open. Dréke keek naar het boekje en ik keek naar hem. Hij schitterde: “Wow Bieke, wat een mooi boekje is dat. Zo fijn, zo dun, zo aangenaam om te voelen. Kijk dan.”
Maar ik keek niet. Ik draaide mijn hoofd richting chocolade, nam een stukje, sloot vervolgens mijn ogen om mijn hart een beetje onder controle te houden maar dat lukte niet.
“Lees eens iets voor, schat?”
Dat deed hij en inderdaad, die tekst klonk me bekend in mijn oren. Dus het was de juiste tekst.
“De cover is toch hetzelfde als wat er daar naast de TV staat hé, Dréke?”
“Ja hoor Bieke, identiek, zo mooi! Allé, kijk ernaar!”
Oké, eindelijk draaide ik mijn hoofd richting boekje, nog steeds met mijn ogen dicht. Ik nam het vast, voelde de textuur. Die was heel aangenaam. Ik rook eraan, de geur was ook prima. Ik voelde de dikte, tja, het was heel dun maar niet zo dun dan ik had verwacht. Prima, ik deed mijn ogen eindelijk open en schitterde ook toen ik zei: “Inderdaad, Dréke, het is een mooi boekje, mooier dan ik had verwacht. Wat een geluk!”
We hebben nog heel de avond nagenoten van dit eerste boekje. Ik lag er mee in mijn schoot toen ik zat te staren naar de beeldbuis. Ik ben er heel blij mee en ik ben fier dat het zo ver is gekomen.
“Weet je nog schatje, toen ik maanden geleden zei: wat zou dat toch tof zijn om mijn boekje te zien staan tussen al die andere boeken op het boekenrek? Het zal er niet tussen komen te staan, want dan vinden we het niet terug hé maar het zal een plaats hebben, voor al die andere boeken. Misschien moet ik het wel inkaderen zodat het eeuwig wit en intact blijft hé hihi.”