Maandag 15 oktober 2018 - Ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld
Het was een prachtige dag gisteren. Vandaag niet. Nog steeds verkouden. Wat een verschil met gisteren …
Na het heerlijke ontbijt, gaf ik Dréke een dikke kus en weg was ik. Op weg naar mijn ouders. Op weg naar bus 371. Die zou om 11u02 aan het station aankomen.
Dat was natuurlijk niet het geval. Net nu ik sinds maanden eindelijk naar Linden ging. Net nu ik had afgesproken met Moech en Poech, moest die bus te laat zijn. Rond 11u05 bel ik naar Moechke: “Dag Moechke, de bus heeft vertraging…”
“Dag Ratteke, no stress! We zitten hier te genieten in het bushokje in het zonnetje. Die bus zal wel komen.”
En inderdaad, de bus was er met 15 minuten vertraging. Terwijl ik een sms’je stuurde naar Moech met de melding dat ik op de bus zat, vroeg ik aan de chauffeur of deze bus zou stoppen aan Linden Kerk (vroeger reed deze bus enkel tot Hoog Linden, helemaal niet tot Linden dorp, zou hier ook alweer verandering in gekomen zijn?). Maar die chauffeur wist het niet!
“Hoe kan u dat niet weten, chauffeur?” Vroeg ik hem kwaad. Ja dat snapte ik echt niet. Hij was toch de chauffeur? En een chauffeur moet toch weten hoe hij moet rijden?
“Ik volg de GPS, mevrouw.”
Dat was zijn antwoord! Oh wel ja, dan zouden we er wel geraken. Ik zat in de 371, dus het was wel de juiste bus had Moech me nog verzekerd. Ik was er niet gerust in. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik ze snel ging zien, mijn ouders. En ja hoor, voordat ik er erg in had, hadden we elkaar omhelsd en waren we op weg naar het ouderlijke thuis. Te voet. Een goed idee van Poech om een beetje beweging te hebben.
Terwijl we stapten, babbelde Moech en ik over van alles en nog wat terwijl ik natuurlijk met de cover van mijn boekje in mijn hoofd zat.
“Ik heb een verrassing, Moechke…” glipte ik ertussen.
“Ah ja, Ratteke? Vertel!”
“Straks als we aangekomen zijn.”
“Maar dan moet ik koken…”
“Na het koken dan hé.”
Maar neen hoor, van zodra we binnenkwamen en onze schoenen hadden uitgedaan, zei Moech nieuwsgierig: “Dat eten kan nog even wachten. Zeg je het me nu?”
“Oké Moechke,” zei ik terwijl ik het papier met de cover erop voelde in mijn rugzak, "Zet je je even neer, wil je?” Dat deed ze en ik begon: "Wel Moechke, eergisteren heb ik een mail ontvangen van Boekscout met de cover en het binnenwerk. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik de cover zag: zo mooi, zo fijn, zo professioneel. Doe even je ogen toe.”
Ik nam het papier uit mijn rugzak en vervolgde: “Doe ze maar terug open.” Dat deed ze ook en ik zag haar meteen schitteren: “Oh wat mooi, Ratteke (komt van TV rat toen ik nog jong was)!” Ze straalde geluk en fierheid uit. Toen ik de cover aan Daddy liet zien? Net hetzelfde! Zo fier dat ze allebei waren! En ik ook natuurlijk. “Echt heel mooi gedaan, Ratteke. Je hebt er goed aan gedaan om met Boekscout in zee te gaan!”
“Ja, dat vind ik ook, Moechke. Kom, ik zal je helpen met het eten want ik heb er honger van gekregen, van al die emoties!”
We hebben het meest van onze tijd samen, gebabbeld over mijn boekje, de uitgeverij en de promotie. Moech heeft de tekstjes nog eens doorgenomen en nog een aantal foutjes eruit gehaald. Ik heb de correcties ’s avonds verstuurd naar Boekscout met de melding dat ik superblij was met het resultaat.
Gisterenavond ben ik aan het boekje over promotie van Boekscout begonnen maar dat had ik beter niet gedaan, want ik heb bijna heel de nacht liggen denken hoe ik die promotie zou aanpakken.
Ik ben zo blij dat mijn ouders zo fier zijn op mij. Het feit dat ik deeltijds ga werken en deeltijds schrijf vinden ze ook fijn. “Zolang je maar gelukkig bent,” zei Daddy en dat ben ik ook, nog meer na het aangename namiddagje van gisteren. Ik hoop dat er nog veel gaan komen maar ik hoop vooral dat het snel 26 oktober is: de dag dat mijn eerste boekje zal verschijnen!
Oh ja, toen ik thuiskwam en vertelde aan Dréke hoe fier mijn ouders waren zei hij: “Maar ik ben ook super fier op jou, Bieke, dat weet je toch?”
“Natuurlijk schat, en dat doet me zoveel plezier! Oh wat ben ik gelukkig. De gelukkigste vrouw van heel de wereld!”
Dat was dus gisteren hé hihi :-)